Anıları atmak değil ; anıları asmak:)

Bir geri dönüşüm hikayesi daha.. Ama geri dönüşümden önce geri dönüştürülecek nesnenin de bir hikayesi var.. Yani hikaye içinde hikayeee :)) 

Yıl sanırım1987 ya da 1988..Orta halli bir ailede büyüdüm..Ailem ben iki yaşındayken 10 yıl kadar kaldıkları Almanya'dan ayrılıp Türkiye'ye kesin dönüş yaptıkları için oyuncaklar, giysiler ve daha birçok  büyük çocukta kullanılan eşya eskimiyor tabi:)Hal böyle olunca yeni bir şey alınmaya pek de ihtiyaç duyulmuyor. Bir gün ödevlerimi yaparken kullandığım masanın artık kitaplarımı taşımadığını gören babam bana sana yakında bir sürprizim var dedi:) Günler geçmek bilmedi tabi.Merak..Heyecan..Bir akşam babam eve gelirken kocaman bir çekmeceli dolaplı masa ile eve geldi.. Altı çekmece ve çekmecenin altında bir dolap üstü masa bir de kanadı var açılıyo o kanadı tutacak 2 üçgen dirsek vardı. Gıcır gıcır cilalı boyalı. Özel olarak benim için yaptırılmış..Benim için:) Müthiş mutlu olduğumu havalara uçtuğumu hatırlıyorum. 

 Gözüm gibi baktım yıllarca o masaya.Eskidi tabii . Boyası cilası ..Mdf bile diil suntalam bir masa..İyi bile dayandı..Benimle üniversitede manisada kaldığım öğrenci evine geldi. Evlendim evime getirdim. Ev değiştirdik.. Ordan oraya savruldu :)Ve evimizde herzaman fazladan yer kapladı.Öykü tamirat ailetlerini koyuyordu içine balkonda tutuyorduk.Bana sık sık atalım artık diyordu."O babamdan bana bir anı ..Çok önemli benim için ..Bana ait benim için yapılmış özel bir eşya .." karşılığını yıllarca aldı benden :) "Babam  82 yaşında hala hayatta anıya ihtiyacın yok"dedi durdu. Bir ara onu tamir edip güzelleştirmeye bile çalıştı benim için..Fakat artık zımpara yapmak bile imkansızdı .Neresinden tutsanız elinizde kalıyordu:) 

 Radikal kararlar aniden gelir bana.. Artık bu masayı atmak istiyorum dediğimde Öykü harika bir fikri olduğunu internette küçük bir araştırma yaptığını ve çekmecesinden raf yapabileceğimizi söyledi.Gerçekten müthiş bir fikirdi.Canım kendi elleriyle zımparaladı , boyadı :) Resimler çok kötü biliyorum ama artık bu postu yazmayı daha fazla bekletmek istemedim..

 Eski bir tabureyi de aynı renge boyadık .Bir de Tilda mı astık yanına.. 

Mala mülke değer vermem. Ama eşyalara çok da fazla anlam yüklememek lazım..Sonra eşyalar size sahip oluyor çünkü. Sanırım Dövüş Külübü filminden alıntı bu sözlerim şimdi farkettim:)Amaa yine de çekmecem o şeker masamın bir parçası artık hep başucumda:)

(acemi dünyalı beklediğine değişmiştir umarım postum:)